اخیراً کتاب کمدی های کیهانی جناب کالوینو رو تموم کردم. البته به لطف دوستی که اگر نبود، من با اون شناختی که بواسطه ی خوندن "ابر آلودگی" از کالوینو پیدا کرده بودم، شاید تا صد سال دیگه هم سراغ کتاب دیگه ای از اون نمی رفتم.
کمدیهای کیهانی در واقع شامل یک سری داستان کوتاه تخیلی است که هر کدوم بر مبنای یک فرضیه یا واقعیت علمی، نوشته شده اند. ایده ی اصلی کتاب و تخیل و خلاقیت نویسنده، به خودی خود، با توجه به سالی که کتاب نوشته شده قابل توجه است.
کمدیهای کیهانی در واقع شامل یک سری داستان کوتاه تخیلی است که هر کدوم بر مبنای یک فرضیه یا واقعیت علمی، نوشته شده اند. ایده ی اصلی کتاب و تخیل و خلاقیت نویسنده، به خودی خود، با توجه به سالی که کتاب نوشته شده قابل توجه است.
چیزی که من باهش مشکل داشتم عنوان کتاب بود. شاید هیچ چیز بهتر از کلمه ی کیهانی نمی تونست فضای کتاب رو نشون بده. ولی چرا کمدی؟ به نظر من که داستان های این کتاب خیلی هم جدی بودن. بعضی بسیار تأمل برانگیز (مثل سالهای نوری و بدون رنگ) و بعضی هم عاشقانه ( فاصله ی ماه) و حتی اجتماعی ( دایی آبزی). اصولاٌ من با تعریف این خارجی های زبون نفهم از کمدی مشکل دارم.
از حق که نگذریم، کتاب ترجمه ی خوبی داشت. قبلاً از کارهای این مترجم (موگه رازانی) نخونده بودم.
به دنبال سلسه ی کشفیاتم در عالم هنر – مثل کشف شباهت 98 درصدی داستان " موز ماهی" کتاب 9 داستان سیلینجر با فیلم " پری" جناب مهرجویی، یا کپی برداری فیلم " How we loose our friends and ailient people" از روی فیلم " آپارتمان" مرحوم بیلی وایدلر- فکر می کنم کمپانی فیلم سازی Dream works برای طراحی لوگوی خودش از بخش پایانی یکی از داستان های این کتاب به اسم " فاصله ی ماه" الهام گرفته.
از حق که نگذریم، کتاب ترجمه ی خوبی داشت. قبلاً از کارهای این مترجم (موگه رازانی) نخونده بودم.
به دنبال سلسه ی کشفیاتم در عالم هنر – مثل کشف شباهت 98 درصدی داستان " موز ماهی" کتاب 9 داستان سیلینجر با فیلم " پری" جناب مهرجویی، یا کپی برداری فیلم " How we loose our friends and ailient people" از روی فیلم " آپارتمان" مرحوم بیلی وایدلر- فکر می کنم کمپانی فیلم سازی Dream works برای طراحی لوگوی خودش از بخش پایانی یکی از داستان های این کتاب به اسم " فاصله ی ماه" الهام گرفته.
بخشی از داستان فاصله ی ماه:
این بازگشت و یافتن دوباره ی وطن خیلی شیرین بود. اما فقط با درد و اندوه با کسی که آن بالا رها کرده بودم فکر می کردم و چشم هایم برای یافتن او به ماه دور از دسترس خیره شده بود. و او را دیدم. همان جا که رهایش کرده بودم، روی ساحلی که درست بالای سرمان قرار داشت. بی صدا دراز کشیده بود. به رنگ ماه در آمده بودو چنگش را در بغل گرفته بود و یکی از دست هایش را برای ایجاد نغمه ای آرام و نادر تکان می داد.
امروز هم که ماه به این دایره ی کوچک تخت تبدیل شده، هنوز او را همین طور به خاطر می آورم. همیشه، از وقتی که هلال ماه ظاهر می شود به دنبال او می گردم، و هرچه بزرگتر می شود بیش تر فکر می کنم او را می بینم، او یا چیزی از او را، اما فقط او را، در هزار و یک صورت مختلف. او که ماه را ماه کرده و در شب های بدر سگ ها را به زوزه کشیدن وا می دارد و البته مرا نیز که با آن ها همراهی می کنم.
کمدیهای کیهانی- ایتالو کالوینو
