فریاد گم شده

مرا عظیم تر از این آرزویی نمانده است
که به جستجوی فریادی گم شده برخیزم
با یاری فانوسی خُر...

یا بی یاری آن
در هر جای این زمین
یا هر کجای این آسمان
ای تمام دروازه های جهان
مرا به باز یافتن فریاد گم شده ی خویش
مددی کنید...
 

شاملو

 

تا به کی باید رفت...

تا به کی باید رفت...
گویی آدمی را گریزی نیست از این ماندن ها و رفتن ها. از کدامین گناه نخستین و کدامین سیب چیده شده بود که سرنوشت این مخلوق سرگردان با هجرت درآمیخت نمی دانم. اما حالا قرن هاست که در حسرت لحظه ایی از آن آرامش گم شده آواره ی ناکجا آبادهاییم.
بدرود تهران
شهر دودگرفته ی من
شهر پرسه ها و عاشقانه ها
شهر آدم های غریبه و کوچه های آشنا
گره زده ام تمام خاطرات تلخ و شیرین تنهاییم را به چنارهای سبز خیابان های سنگ صبورت.
و این آخرین شبگردی منِ همیشه پیادهم
حلال کوچه های بن بست و پنجره های همیشه بسته ات،
به حرمت نان و نمک سی ساله مان.
مادربزگها چه درست حکایت می کردند قصه های کودکیمان را:
همیشه یکی بود و
یکی نبود...

یا حق
مصطفی موسوی
 تهران